Amerika
Von Franz Kafka Willa Muir, Edwin Muir, Klaus Mann, EL Doctorow,Rezensionen: 30 | Gesamtbewertung: Durchschnitt
Ausgezeichnet | |
Gut | |
Durchschnitt | |
Schlecht | |
Schrecklich |
Kafkas erster und witzigster Roman, Amerika, erzählt die Geschichte des jungen Einwanderers Karl Rossmann, der nach einem peinlichen sexuellen Missgeschick von seinen Eltern "nach Amerika verschleppt" wird. Der junge Karl wird sich voraussichtlich in diesem magischen Land der unbegrenzten Möglichkeiten wiederfinden und wird stattdessen von einem Wirbel aus schwindelerregenden Umkehrungen, seltsamen Eskapaden und pikaresken Abenteuern erfasst.
Rezensionen
Amerika, auch bekannt als The Man Who Disappeared, The Missing Person und Lost in America, ist der unvollständige erste Roman des Autors Franz Kafka (1883–1924), der zwischen 1911 und 1914 geschrieben und 1927 posthum veröffentlicht wurde. Die Geschichte beschreibt das Bizarre Wanderungen des sechzehnjährigen europäischen Einwanderers Karl Roßmann, der gezwungen war, nach New York City zu gehen, um dem Skandal seiner Verführung durch ein Hausmädchen zu entkommen. Als das Schiff in den USA ankommt, freundet er sich mit einem Heizer an, der kurz vor seiner Entlassung steht. Karl identifiziert sich mit dem Heizer und beschließt, ihm zu helfen. zusammen gehen sie zum Kapitän des Schiffes. In einer surrealen Wendung der Ereignisse trifft sich Karls Onkel, Senator Jacob, mit dem Kapitän. Karl weiß nicht, dass Senator Jacob sein Onkel ist, aber Herr Jacob erkennt ihn und nimmt ihn vom Heizer weg. ...
--ا - فرانتس کافکا ، انتشارات (هاشمی ، ماهی) ادبیات ، تاریخ نخستین خوانش: روز سوم ماه آوریل سال 2012 میلادی
عنوان: امریکا: مفقودالاثر, نویسنده: فرانتس کافکا; مترجم: علی اصغر حداد; تهران, ماهی, 1390; در 299 ص; چاپ دوم 1391; شابک: 9789642090815; موضوع: داستانهای نویسندگان آلمانی - سده 20 م
اثری ناتمام از «کافکا» ست ؛ «آمريكا» در ذهن بسياری از آدمها ، سرزمينی لال انگیز ، و يا سرزمين تحقق روياهاست. ذهن جوان آغشته به رويا و خيال است. اين جوان راهی «آمريكا» میشود ، تا به آرزوهای خود جامه ی عمل بپوشاند. اما آنچه رخ میدهد آمريكای كافكاست ، نه آن آمريكای خيالی ، رويای خوش به كابوسی بدل میشود. «آمریکا» نخستین رمان «فرانتس کافکا» ست که ناتمام ماند. این رمان بین سالهای 1911 میلادی تا 1914 میلادی نگاشته شد ، و ا از ایشان در سال 1927 میلادی به چاپ رسید. «کافکا» این اثر را با عنوان «مردی که ناپدید شد» نوشتند ، اما وقتی «ماکس برود» ا. شربیانی
Pero hay algo esperanzador en América que no sucede en las otras dos, y es que más allá de que también está comprclusa (aunque a mí entender "El Proceso" es una Novela terminada), el personaje de Karl no está envuelto en una serie de situaciones, en su lucha para alcanzar su propio "sueño americano", que lo complican de forma negativa, sino que casi sin quererlo es él mismo el que condiciona su destino, en parte por su relación con personajes tan negativos como Robinson y Dellamarche y también como la mala decisión en en el tramo inicial de la Novelle que lo saca de su precaria "zona de confort".
En el capítulo “El Fogonero”, el único terminado y muy importante para entender el desarrollo de la trama de la Novela, nos encontramos ya con un Karl que tiene la gran oportunidad de forjar un futuro gracias a su rico tío, el Senador Jakob. Increíblemente y como sucede con los personajes kafkianos, su destino se enturbia rápidamente y ya está planteado el dilema: otros personajes es que en esta Novela, se respira cierto aire de ingenuidad Adolescente con características no tan sombrías y agobiantes como las de El Proceso ni chocantes o de "no invitado" como en "El Castillo".
Podemos decir que se nota que es la primera Novela de Kafka (la segunda que escribió fue "El Proceso" und la última "El Castillo".), Por eso uno puede tomar la Novela con menos cinrcunspección que las otras dos.
De todos modos, se percibe el desamparo und el que se encuentra Karl, sólo, como inmigrante und un país tan vasto como los Estados Unidos. Im Vergleich zu den wichtigsten Prinzipien der Romane, K. und Joseph K. Luchan (und Chocan) und in der Regel gegen den Widerspruch. Karl Intenta Superarse Y Mejorar, Buscando Muchas Veces En Forma Errónea Su Propio Bienestar, Algo Que Experimental El Mismo Kafka En Su Vida Personal.
También encontramos otro rasgo autobiográfico en la relación de Karl con las mujeres, siempre inconexo, irrealisierbar, utópico. Sucede con Klara al comienzo de la Novela, con Therese en el Hotel Occidental y con la Malvada Brunelda, cuando está a merced de su despotismo secundado por Robinson y Dellamarche. Caso especial el de Robinson, est irlandés que pareciera simbolizar una de esas contigencias unvermeidlich unvermeidlich sur sur en la vida y que nos ponen a prueba, Meer para mal o para bien. Está comprobado que Kafka jugó un poco a escribir América inspirándose en "David Copperfield" von Charles Dickens, de quien se deklaraba ferviente Admirador Junta con Goethe y otros célebres escritores.
El albacea, biógrafo y amigo de Kafka, Max Brod definió a "América", "El Proceso" und "El Castillo" como la "Trilogía de la Soledad", ¡y vaya que lo es!, Puesto se trata de individuos que buscan Die Dauerhaftigkeit der Gesellschaft und die Tatsache, dass sie gegen die Autorisierung verstößt, ist ein wesentlicher Faktor, der sich auf die Argumentation bezieht.
Heu una frase que würfeln Karl Rossman a mitad de la Novelle, luego del Incidente en el Hotel Occidental que le cuesta su despido y creo que tiene implicancia directa con lo que sufrirá Joseph K. en El Proceso: „Es ist unmöglich, Verteidiger cuando no hay buena Volunteerad de Por Medio “. Creo que en esta frase se Lebenslauf mucho de lo que leemos en la obra kafkiana. Yes que a veces, quiera uno o no, nos sucede lo mismo que a sus personajes: la vida nos dice que no siempre tenemos el control
Es überrascht nicht, dass Kafkas Amerika ein bizarrer Ort ist - er hat in seinem Leben nie einen Fuß in Amerika gesetzt. Zum einen wird der Wille zur Arbeit, einwandfreie Manieren eher bestraft als belohnt. Kafkas Karl ist ein unglücklicher, gutmütiger Unschuldiger, der auf Schritt und Tritt ausgenutzt wird. Er ist das Traumopfer eines jeden Tyrannen. Autorität ist wie immer eine irrationale und grausame Einheit. Davon ist nichts zu erwarten als Verfolgung. Das Amt macht wenig Sinn, da Untergebene Bosse oft außer Kraft setzen. In Kafkas Welt kann man sich vielleicht nur auf Frauen verlassen, um unverfälschte Menschlichkeit zu zeigen. Kafkas Helden sind niemals Männer. Um es hart auszudrücken, es sind oft Mädchenblusen. Obwohl Kafka hier über eine erkennbar reale Welt schreibt, ist das Surreale nie weit entfernt, was oft in seiner Wahl anspruchsvoller Details zu sehen ist. Er ist ein Meister darin, das Schattenleben der täglichen Realität zum Leben zu erwecken.
Es ist ein episodischer Roman und es gibt ein Gefühl, dass Kafka ihn erfunden hat, was vielleicht erklärt, warum er ihn nie fertiggestellt hat - er hat nicht an einem Plan gearbeitet. Gegen Ende wird es ein wenig repetitiv und zunehmend surrealer. Das Muster von Karls Unschuld, die ihn in Schwierigkeiten bringt, ihn aber schließlich auch rettet oder zumindest die Möglichkeit bietet, einen weiteren Tag zu leben, wurde mehrmals wiederholt. Es ist überraschend, dass ein so brillant unvorhersehbarer Schriftsteller wie Kafka in seiner Unvorhersehbarkeit ein wenig vorhersehbar wird - wenn das Sinn macht. Ein fehlendes Kapitel hilft nicht dabei, das eigene Interesse zu schwinden. Trotzdem habe ich viel zu bewundern gefunden, bevor klar wird, dass er seinen Antrieb verliert. Schade, dass er es nicht beendet hat.
As the seventeen-year-old Karl Rossmann, who had been sent to America by his unfortunate parents because a maid had seduced him and had a child by him, sailed slowly into New York harbour, he suddenly saw the Statue of Liberty, which had already been in view for some time, as though in an intenser sunlight. The sword in her hand seemed only just to have been raised aloft, and the unchained winds blew about her form.
Und Karl Rossmann begegnet vielen Charakteren seiner Art, aber sie scheinen alle nur seelenlose Marionetten zu sein ... Trotzdem versuchen all diese Marionetten auf den Fäden des Schicksals, ihn zu manipulieren und für ihren eigenen Zweck einzusetzen. Und was auch immer er tut, scheint falsch zu sein und arbeitet gegen ihn.
He couldn’t tell the whole story here, and even if it had been possible, it still seemed hopeless to try and avert a threatened injustice by telling of one already suffered.
In der seelenlosen Welt kann man nur langsam existieren, sich in Nichts verwandeln und allmählich ins Nichts verschwinden ...
حكاية شاب ألماني صغير يهاجر لأمريكا, ويتنقل فيها من مكان لمكان ومن عمل لآخر
غريب في عالم واسع يتعرف على شخصيات مختلفة ويتورط في مشكلات كثيرة
وفي النهاية نتركه في القطار يسعى للوصول إلى مسرح أوكلاهوما في تجربة جديدة
يتتبع كافكا مصير الانسان في دروب ومتاهات الحياة بين الأمل والوهم
سرد جميل وسلس ومُثقل أحيانا بالتفاصيل والوصف
Esta es la quinta obra de Kafka que leo (aunque es mi primera Novela). Ich gustó mucho. Se me hizo bastante pesada en algunas partes, pero la historia me parece brillante; una muestra más de la agudeza de est hombre con baja autoestima.
Son varios los temas que desfilan en est libro. Los siguientes Sohn los que más destacan, en mi opinionión:
▪ Kafka juega con sutiliza con los matices sociales, los títulos que nos damos por lo que empleamos y la Meaningación relativa que nos otorgamos como una especie de valor humano; de eso se desprende, parcialmente, el abuso de autoridad, el poder, denominador común de distintos trabajos del escritor. A su vez, trata la separación del ser, lo que uno es de lo que uno desempeña, y que a veces pesa más lo segundo cuando debería tener más importancia lo primero.
▪ Trata asimismo (como es gewohnheitsmäßig en est autor) la alienación y la contienda incesante por pertenecer en una sociedad que recibe por necesidad y expulsa por capricho. Die Soledad von Karl Rossmann ist ein Kind, das sich mit der Frage befasst, ob es sich um eine Person handelt, die sich mit der Frage befasst, ob es sich um eine Person handelt, die eine Absicht hat, eine Absicht zu erfüllen sin conmiseración.
▪ También es uneludible resaltar que existe una clase de reticencia al verlasseno y la derrota (manifestiesto en la insistencia inagotable del protagonista por la aceptación). Es ist ein perfekter Optimist, der sich für die Entwicklung von Karl einsetzt. El clima hostil se percibe en cada página, pero al mismo tiempo es bemerkenswerte cómo la esperanza sobrevive a pesar de agonizar en el pozo de la privación social.
Kafka hat Amerika nie besucht. Ich dachte heute, dass alles, was heutzutage in Amerika passiert, viel seltsamer und surrealer ist als jeder seiner Romane.
Kafka ist einer dieser Autoren, an denen sich junge Männer in der High School oder im College festhalten und über die sie unweigerlich viel zu viel reden. Ich kann den Reiz mit den Themen Entfremdung und einem System, das gegen das wohlmeinende Individuum arbeitet, definitiv sehen. Aber beim Lesen dieses Buches ist mir etwas aufgefallen:
Kafka hätte sich über sie lustig gemacht.
In mehr als einer kritischen Diskussion, die ich gelesen habe, wird erwähnt, dass der Humor von Kafka oft nicht übersetzt wurde. Humor ist schwierig, wenn es um ältere Werke geht. Um überhaupt die Witze zu verstehen, muss man eine Vorstellung davon haben, dass Witze erwartet werden. Es ist die gleiche Art, wie ironische Witze scheitern, wenn der Hörer annimmt, dass Sie ein Idiot sind. Es ist schwer, den Humor in vielen Arbeiten von Kafka zu sehen, wenn nicht jemand darauf hinweist, dass der Mann seine Arbeit oft mit einer ironischen, klugen Sensibilität liest.
Der Prozess und die Metamorphose könnten beide als dunkle Komödien wirken, die durch die rechte Linse gesehen werden.
Amerika dient als ziemlich effektiver Rosetta Stone, um dies zu verstehen. Es ist eine geradezu skurrile Komödie voller übertriebener Spielereien und bizarrer Charaktere. Es könnte leicht einen Film im Stil der Filme der Coen Brothers produzieren.
Eine seltsame Art von interner Logik ist erforderlich, um surrealen und seltsamen Humor zum Funktionieren zu bringen. Eine Taktik, deren Meister Kafka war. Der Mann hatte die höchste Fähigkeit, seine seltsamen, mit Traumlogik befeuerten Welten zusammenzuhalten. Es ist ein Teil dessen, was es für mich faszinierend macht. Ich weiß nie, was als nächstes passieren wird, aber es verirrt sich nie dazu, sich willkürlich zu fühlen.
Wenn Sie jemanden kennen, der sich nie über die Dunkelheit seiner Arbeit lustig macht und der den Begriff "Kafkaesque mit übermäßiger Häufigkeit verwendet", empfehle ich, ihm eine Kopie dieses Buches zu besorgen.
Ne radi se o tome da Kafka nije dobar, naprotiv, previše je dobar u onome što pokušava životnu radost u vama (meni). Da, znam da je auf sam smatrao kako je zapravo humorista. Dobro, važi. Da, jeste pisac neverovatno bizarne mašte, zapletenih tokova misli, upečatljivo groznih paklenih vizija birokratske banalnosti. I u.bi.ja volju za životom.
Ipak, gledajmo na stvar sa vedrije strane. Nije me stvarno ich mache kraja ubio! ... dobro, ako me nije ubio Paviljon br. 6, neće nijedna knjiga nikad. Ali nekako sam mislila da sam manje podložna negativnim književnim uticajima u ovim odmaklim godinama, i gle čuda, varala sam se.
Ne znam. Jej za Kafku?
PS nemam nerava da još i pišem o čemu je Amerika. Jadan Karl Rosman, eto samo zu ću reći, jadan on, jadni svi mi.
Man ist leicht entsetzt über die seltenen und außergewöhnlichen Greuel der Welt, aber nicht über alltägliche Ereignisse. In Amerika bist du.
Wenn man die Details von Karl Rossmanns Leben ignorieren würde, wäre es ein normales Leben mit all seinen Momenten der Erheiterung, Weltlichkeit und tiefen Trauer. Es ist in der leichten Übertreibung von Details, dass Kafka-Schocks es einem dennoch ermöglichen, Parallelen zu seiner eigenen Existenz zu ziehen.
Nach einem Skandal in ein fremdes Land geschickt, (Spoiler anzeigen)[eine zufällige Begegnung mit einem äußerst wohlhabenden Onkel, dessen guten Glauben er verliert (Spoiler verstecken)] auf absurde Weise und eine Reihe anderer Ereignisse, die alle von einem Gefühl für das Fantastische geprägt sind. Karl verhält sich auch wie jeder andere Mensch, manchmal rational, manchmal emotional und auch wahnsinnig. Karl achtet jedoch auf jedes Detail seines Lebens, das Sie bequem beiseite schieben. Sein Überlegungsprozess, seine Ambivalenz und sogar der Fluss fast nicht übereinstimmender Gedanken, die auf einer sehr dünnen Schnur zusammengehalten werden, sind alle niedergeschrieben. Wenn Sie sich in ihn einfühlen können, wird deutlich, wie wild und unsinnig Ihr eigenes Leben ist.
Es wurde gesagt, dass keine zwei Menschen jemals dasselbe Buch gelesen haben und ich bin froh, dass diese Erfahrung ganz meine ist.
Anmerkung des Herausgebers
Vorwort und Anmerkungen des Übersetzers
--Amerika: Die vermisste Person
Fragmente:
Bruneldas Abreise
An einer Straßenecke sah Karl ...
Sie reisten zwei Tage ...
Anerkennungen
Chronologie
Literaturverzeichnis
Ein Hinweis zum Typ
شخصیت کارل بشدت دوست داشتنی بود ... حیف که نشد بفهمیم سرانجامش چی شد ...
اخرین کتاب پائیز 97
ژانر کتاب: رمان کوتاه و ادبیات تمثیلی یا همان الگوری
تمثیل یکی از صور خیال است و ا از انواع تشبیه به حساب می آید. تمثيل حكايتي است در نثر يا نظم با دو معني: معني نخستين يا معني ظاهري و معني ثانويه. تمثيل يك داستان است در لغتنامه اصطلاحات ادبی کادن اینگونه تعریف شده است که, مي توان الگوری را در دو لايه يا سطح فهميد و خواند و در بعضي موارد حتي تا سه مفهوم را نيز در بردارد. قالب آن مي تواند ادبي يا تصويري باشد یا هر دوي آنها. منشأ تمثيل بسيار قديمي است ا از آن ياي اشكال گوناگون در بيان استفاده ميشود. در واقع تمثيل راهي است براي بيان احساس و تفكر درباره ی اشيا و نوع نگاه به آنها.
محل و زمان وقوع داستان: دهه سیتی ، دهه 1920
زاویه ی دید:
سوم شخص و راوی ثابت. راوی ، نوجوانی است مهاجر به نام کارل روسمن. سطح نفوذ راوی در ذهن شخصیت ها بسیار محدود و کم است.
لحن و احساس داستان:
لحن داستان کافکایی است. در لحن کافکایی شرایط داستان به نحوی آبزورد نمایش داده میشود, این نمایش سناریویی تا حدی احمقانه را نشان میدهد که حتا تک تک شرایط نورمال و عادی زندگی در داستان به نحوی بیشتر از حد خسته کننده و تکراری و طاقت فرسا است. که این حاکی از بی معنا بودن و پوچی ست است. هرچند که آمریکا را از روشن ترین آثار کافکا میدانند اما این نور در میان آن تاریکی سیال فضای داستان خلق شده, بارقه ی کوچکی بیش نیست.
قهرمان و یا همان پروتگونیست داستان:
کارل روسمن است که در مقابل انتگونیست های خود که همان آشناهایش هستند که میخواهند از خوبی او سوء استفاده کنند قرار میگیرد.
خلاصه داستان:
(Spoiler anzeigen)[اکل اا در کشتی با آتش اندازی آشنا شده ا و نیز شرایط سختی تحما تحمل کرده و بسیار با محبت با او رفتار میکند. این احساس همدوستی در کارل روسمن رشد کرده ا او میخواهد به ا انداز کمک کند. به طور اتفاقی با مردی آشنا می شود که میفهمد وست اوست. عموی او سناتور یاکوب سعی میکند که به این نوجوان کمک کند ولی او بعد از مدتی از عمویش جدا شده و با دو شخص دیگر آشنا میشود. رابینسون و دولامارش ، جویندگان کاری که یر ایرلندی و دیگری فرانسوی است. پول کارل را می دزدند, غذایش را میخورند, لباس هایش را می فروشند, و به گونه ای کاملا طنز آمیزی رفتاری دارند که گویا کارل به آنها بدهکار نیز هست! کارل از آنها جدا میشود و در هتلی به عنوان آسانسورچی خدمت میکند تا این که رابینسون اورا پیدا کرده و باعث میشود که کارل کارش را از دست دهد. دولامارش که با زنی ثروتمند ازدواج کرده گویا این نقشه را کشیدها از کارل به عنوان خدمتکار خانم استفاده کند. کارل که با رابینسون به به محل اقامت دولامارش میرود ، به زودی خود را خدمتکار خانم برونلدا می یابد. اما این بار نیز فرار کرده و به تئاتر اکلاهامارفته
(Spoiler verstecken)]
شخصیت های داستان:
کارل روسمن:
نوجوانی تنها که به تازگی از آلمان به آمریکا مهاجرت کرده و با چالش پیدا کردن کار در سرزمین جدید ست است. دلسوزی بیش از حد و مداوم او باعث میشود تا همگان از او ا استفاده کنند. یکی از شغل هایی که او در ا استخدام میشود شغل آسانسورچی هتل است. به طور کاملا طعنه آمیز هر ا افراد ثروتمند را جابجا میکند ، آسانسور او تمیز ترین آسانسور است. Es geht um das Thema. رفتار سردربان بسیار با او شنیع است. او رفتاری سادیستی دارد و آدم را یاد کسانی می اندازد که از قدرت خود ا استفاده میکنند. درست همانند بعضی مجریان قانون در همین کشور خودمان ایران!
هرچند که کافکا این کتاب را به نام آمریکا نوشته اما شباهت های زیادی را در نا عدالتی و پوچی زندگی را خواننده دریافت میکند. Es wird von ا
سناتور یاکوب:
عموی کارل که شخصی ثروتمند و موفق است. سعی میکند که به کارل کمک کند ا اما در هر لال کارل اورا ترک میکند.
رابینسون و دولامارش:
دو شخص جویای کار که کارل با آنها آشنا میشود. رفتاری زننده و استهزا آمیز دارند. دائم به کارل ضرر می رسانند هرچند که به کارل گفته می شود که میتوا میتواند زز رفتارشان مانند تله ای است که کارل نوجوان در آن به دام می افتد.
برونلدا:
بانوی چاق و ثروتمند که دولامارش با او زندگی میکند و دولامارش از او میخواهد که کارل را به عنوان خدمتکار خودش قبول کند. وقتی کارل سر باز میزند ور اورا مجبور میکند که آنجا بماند.
تم های داستان:
معنای زندگی:
آیا زندگی انسانی معنایی دارد؟ آیا زندگی حرفه ای یک شخص با آن چیزی که زندگی می نامیم در تقابل است؟ این مسیری که مهاجری نوجوان می پیماید تا شاید کاری را پیدا کند, استعاره ی تکان دهنده ای است از شخصی که در سرزمینی آبزورد و عبث که در آن تشخیص راه برایش امکان ندارد در حال راه رفتن است. اما این تنها بسنده نمیکند که معنایی را در این زندگی بیابید. یک شخص نیاز به درآمدی برای زندگی دارد ، اما این شغل نیست که به زندگی ا ارزش میدهد. روسمن نیز همچون ند انداز در حال درآوردن اندک هزینه ای برای زندگی است. تله ای که تمامی انسان ها در آن گیر کرده اند و این تله تا آخر داستان برای روسمن تنگتر و تنگتر میشود تاجایی که به هنر و تئاتر روی میآورد. فرار روسمن به طرف هنر شاید آرامشی را که وی فقدانش را در زندگی اش احساس می کرده به همراه بیاورد, هرچند که بازهم در آنجا نقشی به عنوان کارگر ساده ی فنی داشته باشد.
پوچی:
پوچی که از نبود معنایی مشخص در زندگی برمیخیزد ایکی تم های اصلی اکثر آثار کافکاست. در این اثر بر پوچی با کار خسته کننده و تکراری تمامی افراد تاکید بیشتری میشود. آسانسورچی هایی که در تمام روز فقط دو دقیقه در حین کار میخوابند که بتوانند آن حجم کار را تحمل کنند. سرآشپازی که در کل روز شاید کم تر از دو ساعت میخوابد, و پیدا کردن جایی که اندک سکوتی را بیابیند, انگاری امکان پذیر نمی باشد. این بی خوابی و کار سخت که در کل کتاب به چشم میخورد همان تاکیدی است که بی هدفی ر را می رساند. انسان هایی که تمام وقت خود را میگذارند تا درآمدی برای زندگی کسب کنند, اما تمام وقتشان برای زندگی کردن صرف همین درآوردن درآمد میشود.
مدرنیته در مقابل طبیعت:
در تشریح آمریکا آنچه برای کافکا بیش از هرچیزی اهمیت دارد رشد فناوری است. روندی که سرعت آن انسان هارا در امواج خود فرو می برد. واژه ی مفقودالاثر به معنی غیبت است. بیانگر وضع کسی که که نمیدانیم کجاست و خبری در ز از وی نداریم. سفر به آمریکا برای کارل روسمن همانند تولدی است در ا او و ا ش میدهد میدهد.
وارونه گویی یا همان صنعت ادبی آیرونی:
آیرونی در آزادی و خدمت اجباری:
هرچند که روسمن به عنوان خدمتکار به آمریکا مهاجرت نکرده ، ا او چنان مینماید که خدمتکاری بیش نیست. Es geht um به هر دری ز از روی مهربانی و دلسوزی میزند ، چیزی جز زیان نمی بیند. هرچه سعی میکند که آزاد تر باشد در واقع در تله ای از اجبار قرار میگیرد. اجباری که منشا اصلی آن در همان زندگی آبزورد است.
تنهایی در جامعه: هرچند که افراد زیادی دور کارل را گرفته اند, اما خواننده به وضوح تنهایی, بی معنی بودن و نا امیدی را احساس میکند که کارل روسمن را احاطه کرده است. روابطش با دیگر افراد نتنها کمک به ا این شرایط نمیکند ،لکه باعث دامن زدن به آنها میشود. Es geht darum,
نقش آتش انداز:
او نقش اساسی در کشتی دارد. او سوخت کشتی که مهاجران را از شرایط بدی به شرایط بهتری می برد تامین میکند. اما به طور وارونه و و او خود دچار مشکلاتی است. کار سخت و یکنواخت اورا منزوی و خسته کرده است. Es geht um:
ترافیک شهر:
طنز وارونه ی دیگری که نشان دهنده ا انزوا و نا امنی بیشتر جامعه میشود. مردمی که در ظاهر با هم ا ارتباط هستند ولی چیزی جز بهم ریختگی آشوب و بلوا دیده نمیشود. این آشوب در سرتاسر کتاب به چشم میخورد ،ل خانه ی برونلدا ، خوابگاه آسانسورچی ها ، هتل ، و خیابان های شهر.
کانفلیکت های اصلی:
تلاش روسمن برای پیدا کردن کار در نیویورک است. او آنرا بی معنا و عبث می پندارد.
کلایمکس داستان:
هرچند که داستان ناتمام است ولی بنظر میرسد که کلامیس زمانی اتفاق می افتد که روسمن تصمیم میگیرد به تئ اا
فورشادواینگ و یا همان پیشبینی داستان: زمانی اتفاق می افتد که روسمن ا انداز را ملاقات میکند. گویا آتش انداز نمودی دیگر از همان روسمن است.
در تشریح آمریکا آنچه برای کافکا بیش از هرچیزی اهمیت دارد رشد فناوری است. روندی که سرعت آن انسان هارا در امواج خود فرو می برد. واژه ی مفقودالاثر به معنی غیبت است. بیانگر وضع کسی که که نمیدانیم کجاست و خبری در ز از وی نداریم. سفر به آمریکا برای کارل روسمن همانند تولدی است در ا او و ا ش میدهد میدهد. شناختی که از اطرافیان و دنیا بدست می آورد. فکر میکنم هرکس که بخواهد درک ا از کافکا داشته باشد ، ضروریست ا این اثر را نیز مطالعه کند.
وقتی مدام با تو مثل سگ رفتار میکنند ، کم کم فکر میکنی واقعا سگ هستی. 207 XNUMX
ترجمه ی کتاب از جناب حداد بنظرم ا العاده بود. ای کاش کافکا حداقل این کتاب را به پایان میرساند. هرچند رمان های قصر و محاکمه هم ناتمام اند ولی این نقص آنچنان در آنها احساس نمیشد که ین این یکی کتاب ، آمریکا. شاید هم از زیرکی های کافکا بوده که میخواسته بیشتر این مفقودالاثری را به خواننده برساند.
Nun, mein Freund Chak sagt dazu Lauf aus diesem Buch - sie empfiehlt es für "angsterfüllte Hipster, die es nicht wert sind, geschlagen zu werden" - was mich nicht beschreibt - ich denke gern, dass ich die Mühe wert bin, zu schlagen. Aber ich sah es im Laden mit diesem entzückenden Edward Gorey-Cover (völlig nicht im Abspann) und wusste, dass es mir gehören würde. Es riecht nach einem alten Mausoleum, aber das bekomme ich, wenn ich ein Buch aus der Eisenhower-Ära kaufe.
-----
Wow. Seltsam, komisch, komisch. Ich mochte das erste Drittel von Amerika ziemlich viel. Erstens haben Sie die Seltsamkeit des 16-jährigen Karl, der nach Amerika verschleppt wurde, weil er von einem 35-jährigen Diener verführt und schwanger gemacht wurde und seine Eltern nicht wollen, dass er Kindergeld zahlen muss oder Alimente. Er ist also wie eine Art böhmischer Ragamuffin ohne Aussicht. Aber dann entdeckt er, dass sein Onkel an Bord des Schiffes ist, und sein Onkel ist extrem reich und nimmt Karl auf und gibt ihm schöne Dinge, wie Klavier, Englischunterricht und Reitunterricht. Dann haben Sie das absolut surreale Kapitel in Mr. Green's riesiger festungsähnlicher Villa außerhalb von Manhattan, wo einige Räume für Strom verdrahtet wurden, aber der Großteil der Villa in der Dunkelheit steht und ein Diener hier und da mit einer elektrischen Taschenlampe steht. und endlose umständliche Gänge und Zugluft, weil die Wände nicht vollständig fertig sind. Dann entpuppt sich Mr. Green's Tochter Clara als fantastische Wrestlerin, die Karl mit einigen schnellen Bewegungen zu Fall bringt und Karl verzweifelt dazu bringt, zu gehen und zum Haus seines Onkels zurückzukehren. Aber dann passiert das Surrealste von allem, (Spoiler anzeigen)[Herr. Green liefert Karl einen Brief seines Onkels, in dem er alle Verbindungen abbricht und keinen weiteren Kontakt verlangt (Spoiler verstecken)].
Also macht sich Karl auf den Weg und trifft auf die verarmten, diebischen, einzigartig unattraktiven N'er-do-Wells Robinson, den Iren, und Delamarche, den Franzosen, und hier begann der Roman für mich bergab zu gehen. Ich habe die surrealen Aspekte genossen, aber sie werden zu diesem Zeitpunkt weniger intensiv. In seiner Einleitung schreibt Klaus Mann, dass Kafka ein großer Bewunderer von Charles Dickens war, dass er während seiner Arbeit mehrere Dickens-Romane las und erneut las Amerikaund das "in Kafkas Kopf waren die Figur und die Werke von Dickens entscheidend mit der amerikanischen Atmosphäre und Landschaft verbunden." Kafka schrieb: "Meine Absicht war es, wie ich jetzt sehe, einen Dickens-Roman zu schreiben, der durch die schärferen Lichter, die ich aus unserer modernen Zeit mitgenommen habe, und durch die blassen, die ich in meinem eigenen Interieur gefunden hätte, bereichert wurde." Ich nehme an, Robinson und Delamarche sollen Dickens-Charaktere sein.
Die Überreste der Surrealität in dem Kapitel, das im Hotel Occidental stattfindet, und Karls Arbeit als Liftboy ließen mich an den brillant surrealen Roman denken Der Ungetrübte von Kazuo Ishiguro und dem Charakter darin, der ein älterer Aufzugsbetreiber in einem Hotel in Mitteleuropa ist. Ich fragte mich, ob Ishiguro sich von diesem Kapitel inspirieren ließ.
Zurück zu Robinson und Delamarche: Ich hasste diese beiden und sie tauchten immer wieder auf wie Maulwürfe. Karl lebt mit ihnen und einer fettleibigen Sängerin Brunelda in Bruneldas Wohnung in einem Hochhaus nördlich von New York City. Wo in Westchester County? Ein Teil der Heiterkeit des Romans ist, dass Kafka Amerika nie besuchte, er reiste nie außerhalb Europas. Woher kamen also seine Eindrücke? Dann endet das Brunelda-Kapitel, und wir gehen abrupt zum letzten Kapitel über, deutlich mit Lücken in der Erzählung, als Kafka eine Figur namens Fanny vorstellt, die Karl gerne wieder sieht, obwohl der Leser sie nie getroffen hat. Auch in diesem Kapitel bewirbt sich Karl um eine Stelle beim "Nature Theatre of Oklahoma" und nennt als "Negro" seinen Spitznamen in seinem letzten Beitrag, obwohl dies auch für den Leser neu ist. Obwohl ich das Kapitel mit Brunelda, Robinson und Delamarche hasste, nahm meine Stimmung zu, als Karl sich unter dem Namen Negro für einen Whackass-Job bewarb. Und dann machte er sich auf den Weg nach Oklahoma, und der Roman endete abrupt.
Oh Leute: das ist nicht magischer Realismus. Bitte hör auf, es so zu lagern.
In anderen Nachrichten, die nichts mit diesem oder einem anderen Buch zu tun haben, habe ich ein neues Akronym geprägt: "ROFOR" für "Right-On Fist of Righteousness", das Sie Fremden in einer respektablen Entfernung zeigen, normalerweise draußen, wenn Sie Ich möchte sanft und doch unauffällig positiv auf ihre Derring-Do-Leistungen hinweisen. Wieder ist mein Genie dokumentiert.
Bitte.
مفقودالاثر واریاسیونی است از یک طرح کلی منسجم متشکل از اغوا ، خطا ، بازخواست و محکومیت. شخصیتهای این رمان عبارتند از کارل روسمن و در کنار او شخصیتی پدرسالار و سلطه جو و زنانی اغواگر. هر یک از اپیزودهای رمان تاییدی است بر یک خطا که در مفقودالاثر هم مانند محاکمه یا حکم وقوع آن مسلم و انکارناپذیر است.
Die Abenteuer von Pinocchio
America è un romanzo Incompiuto del 1911 Pubblicato Postumo Nel 1927.
Karl Rossmann ist un sedicenne obbediente, serio, fleißig che viene mandato in Amerika dai genitori perché accusato di avere messo incinta una cameriera.
Il senso del romanzo inizia già qui. Questa è infatti la prima delle tre gelegenheit in cui sarà accusato ingiustamente di qualcosa che non ha commesso o di cui non ha colpa e per questo unvermeiditabilmente scacciato. Troviamo qui un lieve parallelismo con il Processo, solo che l'atteggiamento di Karl è anomalo qui rispetto allo standard kafkiano. Il giovane infatti mantiene in ogni gelegenheit la sua integrità, la sua vitalità, serietà; quando offeso perdona e non esita a rialzarsi unmittelbare quando gli succede qualcosa, fiducioso del futuro che lo attende. È ingenuo in modo unglaublich, tanto da avermi fatto ricordare in vari passi Pinocchio che si fa abbindolare dal Gatto e la Volpe.
Nel suo agire sembra non esser consapevole di cosa sia giusto e cosa sconveniente; e le molteplici cacciate ricordano molto quella dal paradiso terrestre. Forse Discernere Tra Bene E Male Significa Crescere?
Purtroppo non sapremo mai kommen Kafka pensava di terminare la storia, la cui Schlussfolgerung è rimasta quindi sospesa. Rimane solo un vago senso di colpa e un tentativo di rivalsa in una terra, l'America, che si rivela spesso un'illusione.
Il romanzo è molto semplice, chiaro, diretto e descittivo. Siamo molto remotei dal Kafka che verrà dopo, più complicato, pessimista e impegnativo. Ho trovato però questa semplicità e questo raccontare per il gusto di raccontare il limite maggiore del libro. Troppo spesso prolisso, noioso, poco efficace. In altre parole, meno intenso.
Non da inserire, ein mio avviso, tra i migliori scritti di Kafka.
Il titolo "America", poi lo dobbiamo all'amico Max Brod che lo pubblicò postumo nel 1927.
Die Redazione degli otto capitoli più i frammenti, risale al periodo tra il 1911 ed il 1914 e quindi prevente a "Le Metamorfosi" (1915) ed a "Il processo" (scritto nel 1914 e pubblicato postumo nel 1925).
Nel 1913 Kafka pubblicò il primo capitolo ("Il fuochista") s'una rivista e sappiamo che si riferiva a questo romanzo chiamandolo "Il disperso".
La storia racconta di un sedicenne praghese cacciato dalla famiglia per avere sedotto una cameriera. Karl Rossmann (Semper Quella K Nei Suoi Personaggi!), Der in der Lage ist, die New Yorker E-Poi in Un'immaginaria città Chiamata Ramses, Probabilmente con Qualche Richiamo Biblico, zu bestimmen.
Certamente meno oscuro de "Il processo" ma carico di quella cifra partikular che ha reso famoso l'autore ceco e che fa della metafora un vero e proprio agente narrativo.
Ci sono i simboli kommen l'arrivo in terra americana e ...
”... vide la statua della Libertà tanto a lungo contemplata, komm se attorno ad essa la luce del Sole si fosse improvvisamente fatta più intensa. Das Braccio con la spada svettava alto kommt aus dem fosse alzato allora, e attorno alla sua figura aleggiava libera l'aria.
C'è poi quella condizione soffocante Daten dal perdersi, dal non essere compresi e il perenne senso d'ingiustizia.
Una storia che si segue bene nei suoi primi sette capitoli poi, però, l'ottavo ("Il teatro naturale di Oklahoma") ci porta alla deriva.
Il filo narrativo è perso e tanto meno si può riallacciare con i frammenti che seguono.
Il fatto che Kafka non abbia voluto wagen una forma definitiva, probabilmente, ci dice solo che così doveva restare.
Es wird von ا چیزی مث تصویری که در ز از تهران امروز روایت میشود:
حالا بماند که این هراس از مدرنیته و غربی شدن - غربی شدن به معنای آن سبک زندگی منطبق با سرمایه - در بسیاری از روشنفکران آن دوره تاریخی مشترک بوده است. روشنفکران عبوس. همین صادق هدایت خودمان یکی از آنها است.
Es ist wichtig,
و ادامه این رابطهی عشق و نفرت همیشگی. با دست پس میزنیم و با پا پیش میکشیم.
"اگر حسن نیت در کار نباشد ، دفاع از خود شدنی نیست." آمریکا / کافکا
کارل نوجوان با اصرار خانواده راهی سرزمین فرصتها میشود. در ابتدا اوضاع خوب و مناسب به نظر میرسد اما طولی نمیکشد که روزهای سخت و اتفاقات ناگوار کارل فرا میرسد تا اینکه سرانجام در هتلی به عنوان آسانسورچی استخدام میشود. کارِ سنگین و استراحتِ ناکافی فراتر از توان جسمی کارل است. با اینحال کارل بابت ثبات پیشآمده ز از بلاتکلیفیهای پشت سر گذاشته ، خوشنود است. خانم سرآشپز حامی کارل است و با وجود نه چندان زیادش ، حضورش مایه دلگرمی کارل است. کارل چندی قبل با دولامارش و رابینسون آشنا شده است ولی پس از شناخت خلقیات این دو جوان آسمانجل ، از آنها فاصله گرفت. رابینسون و دوستش ز از آگاهی از جایگاه دوست سابقشان در هتل ، به سراغ او میروند ...
و فصل ششم که "قضیه رابینسون" نام دارد ، با حضور سرزده رابینسون در هتل و دیدار با کارل شروع میشود. کارل که پختهتر شده است ، فریب چربزبانیها و دروغهای رابینسون را نمیخورد. سرانجام برای خلاصی از شر دوست سابقش تصمیم می گیرد پولی به او بدهد تا از هتل برود, اما حال رابینسون مست بدتر از این حرفهاست که بتواند از هتل بیرون برود. کارل ناچار میشود برای لحظاتی کوتاه ترک پست کند و رابینسون را موقتا در جای خود در خوابگاه بخواباند اما بلای عظیم از همینجا شروع میشود.
سرپیشخدمت از غیبت کوتاه و هماهنگ نشدهی کارل متوجه میشود. او را به اتاقش فرا میخواند. بدترین سناریو برای کارل رقم میخورد. سرپیشخدمت تصمیم به اخراج کارل میگیرد. عذر و بهانههای کارل چارهساز نیست و با حضور دربان که کینهای بدون دلیل از کارل دارد ، امید کارل کمرنگتر میشود. کارل با اخراجش کنار آمد و آرزو میکرد میتوانست همان لحظه از آنجا برود و برای دوری از شرمساری در مقابل خانم سرآشپز و دوستش ترزه از آنها کتبا خداحافظی کند و نه حضوری اما سرپیشخدمت دست بردار نبود. سرپیشخدمت یک ربع به شش ، خانم سرآشپز را از خواب بیدار میکند و ا او از حقنشناسی کارل میگوید. کارل حالا باید تحقیر را هم تجربه کند. سپس نوبت به دربان میرسد تا با دروغ بستن بر کارل واعی خواندنش ، او را نزد خانم سرآشپز بیاعتبار کند. کارل که از معدود کارگرهای سالم و شریف خوابگاه ست ، و کنشاکنش اا با متقاعد شدنِ خانمِ سرآشپز ، آخرین مید امید هم خاموش میشود. سرپیشخدمت در حال آماده کردن آخرین مراحل اداری اخراج کارلِ بیکسوکار است که تماسی تلفنی ، وضع کارل را بحرانیتر میکند. تیرهروزیهای کارلِ بیگناه پایانی ندارد.
سرپیشخدمت طی تماس تلفنی متوجه میشود مرد غریبه مستی که را دوست کارل مینامد ، در خوابگاه باکک با پیش کشیده شدن تهمت دزدی به کارل, خانم سرآشپز که لحظاتی پیش برای پادرمیانی به اتاق سرپیشخدمت آمده بود, از میانجیگری منصرف میشود. توضیحات کارل قانع کننده نیست و ملاحظهکاریهریهیش سکوتی که با اعتراض خانم سرآشپز مواجه میشود. آئین دروغ برپاشده ، شرافت و حیثیت کارل را لکهدار میکند. خانم سرآشپز کارل را به گوشهای میکشد و از او میخواهد زودتر هتل را ترک کند, وگرنه چه بسا پرونده تحقیق از او به راه بیفتد و سرانجام تیر خلاص را ترزه دوست صمیمی کارل, به سمت او پرتاب میکند. انجا که به او میگوید "خوشحال نیستی که همه چیز ین این خوبی تمام شد؟" و کارل نمیدانست چرا باید بابت اینکه او را به عنوان دزد اخراج کردند ، خوشحال باشد؟
خوشی و شادی فراوان است اما نه برای تو آقای کا!
AMERIKA sollte Kafkas leichter, lustiger und optimistischer Roman sein. Es erzählt die Geschichte von Karl Rossman, einem armen Jungen von XNUMX Jahren, der von einer viel älteren (und hässlichen) Frau verführt wurde, die schwanger wurde. Seine Eltern packten ihn nach Amerika. Er verließ Prag in einem Liner und landete in New York. Wir haben also Kafka, der Prag bis auf einige kurze Ausflüge nach Frankreich und Oberitalien nie verlassen hatte und über die Abenteuer eines jungen Mannes in New York, USA, schreibt
Die Erzählung ist klar und ohne Fanfare. Charakterisierung und Darstellung sind ungeordnet. Humor ist bla (oder bleh, du wählst). Gesamteffekt auf mich: zu Tode gelangweilt. Klaus Mann liegt in seinem Vorwort, als er sich auf dieses unvollendete Werk bezieht (Kafka hat plötzlich aufgehört, dies zu schreiben, damit das letzte Kapitel nicht wie ein letztes Kapitel aussieht), mit Phrasen wie "diese verzauberte Landschaft", "ein erstaunliches Panorama", "enorm" sprudelt Drama der Gerechtigkeit, "" rätselhafte, erschreckende, lustige, sardonische Ironie "usw.
Dies ist Kafka, der versucht, wie Dickens zu schreiben. Schlecht. Ich mag Kafka besser, wenn er Kafkaesque ist.
Offensichtlich war dies für die Literaten eine Menge Lachen, für diejenigen, die DFWs Schreiben respektieren und wissen, dass sich dieselben Yahoo wahrscheinlich regelmäßig über Twilight-Bücher und Fifty Shades eincremen.
Abgesehen von der bissigen kulturellen Kluft zwischen denen, die "Literatur" lesen, und denen, die "Fiktion" lesen, gibt es eine interessante Folge dieses Experiments: Was passiert, wenn wir einen Text vom Ruf seines Autors trennen?
Im Fall von INFINITE JEST stehen die narrativen Strategien für sich allein - dieser Text stinkt einfach nach Frische, Risikobereitschaft, Kompetenz und etwas Neuem. Das heißt aber nicht, dass es keine Fälle gibt, in denen ein Ruf ein Buch befleckt und es mehr macht als es ist. Schauen Sie sich nur die kritische Reaktion auf J-Franzs FREIHEIT an. Nehmen Sie die Franzen-Mystik / den Namen von der Titelseite, geben Sie sie Leuten ohne Ahnung, und die Fehler in diesem Buch werden schreiend offensichtlich.
Wie auch immer, mein Punkt, um dies anzusprechen: Wie liest man Kafka, nachdem alles auf der Welt "Kafkaesque" geworden ist?
"Als Karl vor ihnen auftauchte und sie begrüßte, legten sie die Bücher schnell weg und nahmen einige andere große Bücher, die sie öffneten. Einer von ihnen, offensichtlich nur ein Angestellter, sagte: 'Ich möchte Ihre Ausweispapiere sehen.' "Leider habe ich sie nicht bei mir", sagte Karl. [...] "Sie sind Ingenieur?" fragte der andere Mann, der der Chef des Büro zu sein schien. »Noch nicht«, sagte Karl schnell, »aber ...« »Das reicht völlig, [...] dann gehören Sie nicht hierher. Das würde ich fragen du beachtest die Zeichen. ' [...] "Bringen Sie diesen Herrn für Leute mit technischen Fähigkeiten ins Büro." [...] In dem Büro, in das Karl jetzt aufgenommen wurde, war das Verfahren, wie Karl vorausgesehen hatte, ähnlich wie im ersten Büro. Als sie jedoch hörten, dass er die Mittelschule besucht hatte, schickten sie ihn ins Büro Ehemalige Mittelschüler. Als Karl jedoch in diesem Büro sagte, er habe eine europäische Mittelschule besucht, erklärten sie, dass sie für solche Fälle nicht verantwortlich seien, und forderten, dass er für ehemalige europäische Mittelschüler ins Büro gebracht werde. "
Das ist lustig . . . auf kafkaeske Weise. (Nebenbemerkung: Erinnert mich an THE SQUID AND THE WHALE, wenn das Kind versucht, ein Mädchen zu beeindrucken, indem es behauptet, "The Metamorphosis" zu lieben, eine Geschichte, die er nie gelesen hat. Ihm: "Es ist wirklich kafkaesque." Sie: "Das liegt daran, dass es so ist geschrieben von Kafka. ") Aber jetzt zu lesen, nachdem ich THE TRIAL and THE CASTLE und Hunderte anderer Bücher gelesen habe, die davon beeinflusst wurden (ich glaube, George Saunders '" CivilWarLand "ist eine aktualisierte Version des" Theatre of Oklahama "), fühlt es sich an vorhersehbar, wie eine Episode von 30 ROCK oder so.
Wie liest du Kafka jetzt?
Nach all den Intros und Zitaten und so weiter, diese neue Mark Harman-Übersetzung von THE MISSING PERSON (die in seinem Wunsch gekennzeichnet ist, keinen einzigen Fehler zu korrigieren - von der absichtlichen Rechtschreibfehler von "Oklahama" bis zum Ausrutschen von Dollar in Pfund ) präsentiert den "lustigen" Aspekt von Kafkas Schreiben. Aber um ganz ehrlich zu sein, obwohl es ein paar lustige Szenen gibt, fand ich das eigentlich nicht "lustig". . . Ich meine, vielleicht im akademischen Sinne, wie in den verschiedenen kleinen Send-ups des amerikanischen Traums (Karl ist eine Geschichte von Lumpen zu Reichtum, um Jungen zu heben, weil Amerika gefickt wird) oder in bestimmten Zeilen, wie "Niemand möchte Künstler werden, aber jeder möchte für seine Arbeit bezahlt werden." AMERIKA ist nicht ein Hundertstel Prozent so lustig wie beispielsweise INFINITE JEST.
Das heißt nicht, dass dieses Buch nicht wirklich gut ist - es ist absolut. Aber nimm "Kafka" vom Cover und es ist ein 2.5 oder 3 Sterne Buch von 5 für mich.
Die Art der Gesellschaftskritik, die hier zu finden ist, ist in vielerlei Hinsicht interessant zeitgemäß, klopft aber auch auffallend für einen gut gelesenen zeitgenössischen Leser:
"Und vielleicht wäre er nicht einmal in die Vereinigten Staaten aufgenommen worden, was laut seinem Onkel, der mit den Einwanderungsgesetzen vertraut war, sehr wahrscheinlich war, und die Behörden hätten ihn nach Hause geschickt, ohne die Tatsache zu beachten, dass er nicht mehr war." hatte ein Heimatland. Denn man konnte hier in diesem Land nicht auf Mitleid hoffen, und die Dinge, die Karl in dieser Hinsicht über Amerika gelesen hatte, waren ganz richtig, hier schienen nur diejenigen, die Glück hatten, ihr Glück wirklich zu genießen die gleichgültigen Gesichter von allen Seiten. "
Und es ist diese "Gleichgültigkeit", die mich immer verstopft, wenn ich Kafka lese. Wenn man sich an diesen Roman hält, ist die Zahl der Ungerechtigkeiten, die sich auf den armen Karl häufen, erstaunlich und ein bisschen lähmend, wenn man sich diesem Buch aus einem realistischen Blickwinkel nähert. Alle Entlassungen und Missbräuche, angefangen beim Heizer bis hin zur Geiselnahme von Karl als Diener eines stark übergewichtigen "Sängers", werden auf klaustrophobische und ärgerliche Weise dargestellt.
Eine Möglichkeit, Kafka zu lesen, ist historisch: Er ging nie nach Amerika, sondern zog diese Kritik durch andere Quellen zusammen. Worauf wollte er also genau eingehen? Und sollte das Buch glücklich enden, wie er es vorgeschlagen hatte, oder wie THE TRIAL?
Die Unvollendetheit von allem (das Eröffnungskapitel "The Stoker" ist der einzige Teil, der von Kafka selbst zufriedenstellend bearbeitet wurde) ist ein weiterer beunruhigender Aspekt, um dies zu erreichen. Sicher, es bringt Gelehrte auf alle möglichen stumpfen Arten davon, aber das bedeutet Ihrem Standardleser nicht viel. Sicher, es ist "interessant" in einer Weise, die die Unterrichtszeit und beschissene MLA-Präsentationen ausfüllt, aber AMERIKAs Wirkung ist nicht mehr so, wie sie einmal gewesen sein könnte. Der Einfluss der "kafkaesken" Denkweise hat zweifellos und ist entscheidend für das Verständnis der Zeit der Kunst, Literatur und Gesellschaft, in der wir gegenwärtig leben, aber der spezifischen Verbindung zwischen diesem "Roman" und der Art, wie man die Welt liest ist etwas schwächer.
Das Interessante daran, ein vorbestimmtes Buch nicht zu lieben, ist, dass ich mich schuldig fühle. Ich verzichte absichtlich auf viele Aspekte dieses Romans, um einen wirklich fußgängerischen Punkt zu verdeutlichen. Trotzdem denke ich, dass es für einen Verleger / Rezensionsschreiber / angesehenen Leser einfach ist, die bereits Gesegneten zu stützen. Dies ist ein Fall, in dem ich mich nicht wohl fühle, wenn ich die lustigen Teile des Buches überbetone und lieber nur sage: "Ja, es ist einfach in Ordnung."
Es beginnt mit einer Beschreibung einer Stadt, eines Landes und eines Kontinents, die Kafka nie gesehen hat:
"New York sah Karl mit den hunderttausend Fenstern seiner Wolkenkratzer an."
Auch das Schiff hat (natürlich) Fenster, aber es gibt mehr Verweise darauf, als man auf so wenigen Seiten erwarten könnte.
Karl ist erst 16 Jahre alt und wurde allein geschickt, um der Schande zu entgehen, von einem älteren Mädchen verführt zu werden, das seinen Sohn geboren hat (sexuell durchsetzungsfähige Frauen sind in Kafkas Werken üblich - und es gibt auch ein sehr flirtendes Küchenmädchen auf dem Schiff). . Er reiste Steuer, wo es gibt "ein Schimmer von trübem Licht, längst abgestanden von seiner Verwendung in den Decks oben"und soll in New York einen etwas reicheren Onkel treffen.
Er steigt aus und erinnert sich dann, dass er etwas zurückgelassen hat. Er lässt seinen Koffer an Land, in der Obhut eines Bekannten, und orientiert sich im Labyrinth des Schiffes. Er ist mit dem Schiffsheizer befreundet, der über vage Hilfe verfügt, aber wirklich möchte, dass jemand auf seine Beschwerden hört. Während der Reise hatte Karl seinen Kofferraum obsessiv geschützt, aber jetzt scheint es ihm egal zu sein, und stattdessen geht er zum Kapitän, um den Heizer zu beantragen.
Das ist nur das erste Kapitel. Karls Abenteuer gehen an Land weiter, in diesem fremden Land.
Die üblichen Themen Entfremdung / Ablehnung, Streben nach Gefallen / Einpassen, Verwirrung und Verlust in unbekanntem Gebiet und Bürokratie sind vorhanden, aber es ist im Allgemeinen optimistischer und realistischer als seine anderen Romane, obwohl das letzte Kapitel (über das Naturtheater von Oklahoma) ist viel surrealer und scheint nicht wirklich zum Rest des Romans zu "passen".
Weitere Werke von und über Kafka finden Sie in meinem Bücherregal zu Kafka: Sie können Ihre Bestellung HIER verfolgen.
Zum Glück habe ich eine Kopie gespeichert:
Mögliche Spoiler, aber die Geschichte ist sowieso noch nicht fertig.
Die Geschichte ist zu unvollständig, um eine höhere Bewertung zu rechtfertigen, aber das Schreiben ist gut. Na ja, am Anfang sowieso. Dies ist der Bildungsroman eines 17-jährigen Karl Rossmann, der von seinen Eltern nach Amerikafka geschickt wird. Es ist eine ziemliche Abkehr vom Stil von Ks anderen Romanen, mit altmodischerem Geschichtenerzählen, Charakterisierung und Details. Die ersten beiden Kapitel erinnern so sehr an David Copperfield. Es ist Dickensian Kafka. Ist das richtig? Es gibt den Wohltäter Onkel Jakob, der für Karl interveniert, genau wie Onkel Karl für K. in Der Prozess. Aber anstatt sich mit Klara abzustimmen, deren Hintergrund für Stabilität gesorgt hätte, geht er. Okay, das sind zu viele Ks. Er hat eine schicksalhafte Begegnung mit dem unglücklichen Robinson und dem betrügerischen Delamarche, die sein Leben völlig stören würden. Mein Lieblingskapitel ist das Hotel Occidental. Karls Beziehung zu Küchenchef und Therese und sein „Prozess“ durch Oberkellner und Oberportier machten eine interessante Lektüre. Dann degenerieren die Dinge für Karl und die Ereignisse werden ziemlich absurd (das ist eher wie bei Kafka), als er mit dem giftigen Paar Robinson und Delamarche in Bruneldas Wohnung landet. Das sind alles Leute, was wirklich schade ist, denn Karl schien ein anständiger Kerl zu sein.
Unterhaltsame Diktion, viele homosexuelle / dandy Referenzen, Amerika als Chance, Beschränkung, die Rolle der Frau, Licht / Dunkelheit in dem Buch sind alles interessante Punkte.
Das Ende des Buches ist abgehackt und buchstäblich unvollendet. Ich weiß nicht, ob Kafka seine großartige Komödie nicht beenden konnte, war es das wert für mich?