Kurze, scheinbar einfache Geschichte, eher eine Schreibübung eines flämischen Debütautors. Zum Beispiel ist die Sprache manchmal banal-modal und dann wieder sehr ausdrucksstark, aber so, dass sie oft ein sehr "konstruiertes" Gefühl hat. Auch die Geschichte selbst ist sehr ambivalent: einerseits jugendliche Eindrücke eines kleinen Jungen in Flandern der Jahre 60-70 des 20. Jahrhunderts, andererseits die allmähliche Enthüllung des großen Geheimnisses des sauren Flamen- nationalistisches Umfeld, in dem er aufwächst. Deutlich inspiriert von 'The Sorrow of Belgium' von Hugo Claus, aber auch - in Stil und Atmosphäre - dem klassischen flämischen Schriftsteller Cyriel Buysse sehr nahe. Aber es hat genug Charakter, um verdienstvoll zu sein, aber nichts weiter. (2.5 Sterne)

Es gibt viele niederländische Schriftsteller, die versuchen, wie Mortier (TWA) zu schreiben, aber sie scheitern. Seine Vergleiche mögen weit hergeholt erscheinen, sie sind in der Tat gut gewählt und ein Zeichen für guten Geschmack. Die Geschichte ist natürlich weniger beeindruckend. Nicht sehr originell. Lohnt sich vier Sterne. Sein Godenslaap (Schlaf der Götter) war ein wahres Meisterwerk.

Marcel ist de debuutroman van Mortier, und er war tegelijkertijd mijn eerste kennismaking traf het oeuvre van de man. Qua thematiek is het verhaal een beetje een tegenvaller, het is alweer een blik oer-Vlaamse Klischees dat wordt opengetrokken. Het na-oorlogse Vlaanderen op het platteland, veel gefezel en gefluister, copieuze maaltijden en crème au beurre, Zusammenarbeit en een toefje ontluikende seksualiteit. Jaja, den oorlog en den Vlaem, het blijft een onuitputtelijke bron van inspiratie.

Langs de andere kant, er zijn Passagen sterben die Tür het taalgebruik van Mortier echt doen smullen. Poëtische beschrijvingen van zonsondergangen en het gekraak van oude huizen en hun geheimen in de nacht. Tegen het einde toe valt Mortier op dat vlak ook wel een beetje in herhaling en kan het soms gekunsteld aan doen.

Al bij al een verdienstelijke novelle dus die mij zeker voldoende leesplezier heeft bezorgd.

Tanıtım yazısının vaat ettiğini vermeyen kitaplardan biri oldu Marcel ya da ben çok içine giremedim hikayenin bilmiyorum. Ama kitabın üçüncü bölümü tek başına çok güzel bir öykü olurmuş, olurda bu kitapla yolunuz kesişirse bu bölümü es geçmeyin derim ki 2 puan da bu bölümün hatırı için.

Konnte nicht beenden. Die Geschichte eines Jungen, dessen Tante im Nachkriegs-Holland viel näht. Langeweile mich zu Tränen. Kurz, aber nicht kurz genug.

Bibliografisch adres: E. MORTIER, Marcel, Uitgeverij Ooievaar, Amsterdam, 2002

Biografie Autor:
Erwin Mortier (Nevele, 28. November 1965) ist een Vlaamse schrijver. Hij groeide op in Hansbeke, een dorpje aan de zuidergrens van het Meetjesland en deelgemeente van Nevele. Mortier woont samen traf den Radio- und Fernsehhersteller Lieven Vandenhaute.
Mortier studeerde kunstgeschiedenis in Gent en verhaltenal daarnaast het Diplom van psychiatrisch verpleegkundige. Von 1991 bis 1999 war er als Dr. Medislerker im Dr. Guislain Museum tätig, wo er in der Psychiatrie tätig war. In deze periode publiceerde hij in verschiedenen literarischen tijdschriften als De Gids, De Revisor, Het Nieuw Wereldtijdschrift en Optima.
Sinds 1999 leeft Mortier uitsluitend van zijn pen. Hij heeft al verscheidene Römer, Novellen, dichtbundels en essays gepubliceerd. Een ritt draad Tür zijn oeuvre ist een grote erworbenernis om de taal en de herinnering die erin vervat ligt. In Zijn Land ist Mortier de Drijvende Kracht Achter de Herdenkingen van Eerste Wereldoorlog Waarin Hij Vooral Bekend ist Tür Zijn Roman Godenslaap en De Spiegelingen. Im Jahr 2005 wurde Mortier für eine Periode von zwei Tagen bis zum nächsten Tag von Gent benoemd. De stadsgedichten die hij in the periode schreef, werden in de bundels Uit één vinger valt men niet en Voor de Stad en de Wereld gepubliceerd en bij zijn afscheid im Januar 2007 in de uitgave Stadsgedichten 2005–2006 gebundeld.
(BRON: https://nl.wikipedia.org/wiki/Erwin_M... )


Leesverslag:

Toen ik de achterkant van het boek Marcel las, zag ik dat het boek über het leven van een jongetje en tegelijkertijd über een soldaat Marcel ging. Vooral het oorlogsaspect sprak me aan, aangezien dat een Genre ist dat is graag lees. Ik moet jammer genoeg zeggen dat ik teleurgesteld war toen ik het boek uit had gelezen. Het verhaal van Marcel kwam Ferse weinig aanbod, enkel op het einde werd hier aandacht aan bested. Voor de rest ing het verhaal bijna uitsluitend über het leven van het jongentje, de ik-figuur.
Het begin van het boek vond ik verwarrend. Elke, die über eine andere Persönlichkeit sprach, traf sich mit einer Person, die sich mit einer Person auseinandersetzte. Aangezien de titel van het boek Marcel ist, hatte ik in het beginnen Ferse vaak het idee dat de ik-figuur dan ook Marcel war, maar dit war niet zo. Hoewel ik het goed geschreven vond, vond ik toch ook dat veel van de tekst vaak overbodig war. Er werd heel veel aandacht bested aan het beschrijven van Details uit de omgeving en dit zorgde voor mij ook voor verwarring. Zu Beginn des Studiums wurde beschrieben, wie die Grootmoeder des Hufkuuens und des Hofs usw. erstellt wurden de hoofden van haar familieleden boetseerden. Dit bleek echt allemaal fout en het war pas na opzoekwerk dat ik erachter kwam dat het ging om foto's. Deze verwarring ontstond volgens mij omdat er nooit duidelijk werd vermeld dat het om foto's ging, maar enkel werd beschreven dat de hoofden achter glas stonden, hun blikken heel indringend waren,… Het feit dat de schrijver sprong van de foto's naar stof halen voor. Ik dacht namelijk natuurlijk dat de foto's en de stof traf elkaar te maken hadden, maar nee, de grootmoeder hield de foto's bij als 'hobby' und war kleermaakster van beroep. Dergelijke verwarringen kwamen vaker voor doorheen het verhaal. Naast deze verwarring, war ik soms ook gewoonweg gefrustreerd Tür het uitvoerig gebruik van Details. Het gaf me namelijk altijd het gevoel dat wat beschreven werd een zeer belangrijk deel van het verhaal war von dat dit später van belang zou zijn in het verhaal, hoewel dit totaal niet zo war. Ich war een beetje teleurgesteld omdat ik na afloop van het verhaal niet echt snapte wat het punt van het verhaal war geweest. Naar mijn mening war het gewoon een opeenvolging van gebeurtenissen in het leven van het jongentje, dagdagelijkse dingen zoals naar Schule gaan, naar familie gaan, etc. Er zat niet echt een duidelijk verhaal in.
Ik vond wel dat het grappig geschreven war, als auch die echte Tür een klein jongentje geschreven war, traf veel fantasie en nieuwsgierigheid, wurde für een jongentje dat aan het opgroeien is.
Aan het einde van het verhaal kwam Marcel dan eindelijk aan bod, hoewel hij wel al enkele keren wurde vermeld als gehaltene Tür zijn familieleden doorheen het verhaal. Wat ik toch ook schlank vond van de auteur war dat doordat Marcel enkele keren vermeld werd als gehalten, de lezer misleid werd. Ik dacht namelijk natuurlijk dat, als gehalten, Marcel verzetsstrijder wurde geweest, maar het war pas op de laatste pagina dat ik te weten kwam dat hij SS-Offizier wurde geweest en dat zijn familie dus eigenlijk collaboreerde met de Duitsers.
Aangezien meeste oorlogsverhalen juist gaan over verzetsstrijders ben ik wel blij dat ik het heb gelezen, omdat ik nu ook eens een verhaal van de 'oppositie' heb gelezen.
In der Zeit, in der der Störsender nicht in der Lage war, sich zu verabschieden, war es wichtig, sich zu verabschieden.

Marcel ist schandalig genoeg het eerste boek van Erwin Mortier dat ik gelezen heb. Het is gelukkig ook zijn debuutroman, dus logisch is het wel een beetje. De boeken van Mortier in mijn kast kan ik traf recht en reden dan ook wat 'vergeten' noemen. Godenslaap, De spiegelingen en nu ook zijn nieuwste Boeken van de troost staan ​​dan ook nog op mijn wil-ik-lezen-lijst. Na de lezing van dit eerder dunne boek ben ik daar nog meer überredet van geraakt. Mortier raakte me dan ook met zijn suggestieve schrijfstijl en de inhoud die je veel tussen de regels Tür moet lezen en begrijpen.

In dit verhaal volgen een jongen die opgroeit bij zijn grootouders op het Vlaamse platteland. Zijn familie blijkt niet doornee te zijn en enkele geheimen te bewaren. Wir haben die Tür geöffnet, um zu erfahren, wie Marcel kennen gelernt hat, um die Frage zu beantworten, ob es sich um eine Tweede handelt, die eine Nachricht enthält. Stukje bij beetje kan de goed verstaande lezer begrijpen hoe de politieke standpunten er voor stonden in de familie vroeger en hoe zij daar in de beschreven tijdsperiode waarin het boek zich afspeelt, nog steeds op aangekeken worden.

De sfeer van het plattelandsleven ademt Türabsatz het boek, en er is nog een duidelijk verschil tussen de stehen. De jongen ist geliebtfd op de juffrouw van zijn klas, die bovendien ook klant ist bij zijn grootmoeder die kleren maakt. En daar probeert hij meer dan een glimp van haar op te vangen, maar lukt dat hem niet. Hij doet dan ook goed zijn best bij haar, onder andere als ze het op het einde van het jaar over dieren hebben. Daarvoor heeft hij een briefomslag mee traf een adelaar op. Jammer genoeg is dat een brief die zijn oom Marcel heeft opgestuurd tijdens de Tweede Wereldoorlog, en heeft de adelaar een Hakenkreuz in zijn bek. De juffrouw legt het hem uit, maar dit gaat nog boven zijn petje en hij begrijpt nog niet wat daar allemaal achter zit.

Mortier maakt soms gebruik in zijn taal van personificaties en vorgenismen, wat veel sfeer in het boek brengt. Zoals in het beginnen van zijn verhaal:

"Boven de haag liep een kromme ruggengraat van pannen tussen twee schouwen."

"De meeste kamers huisvestten een voorgeborchte van duisternis, koel in de zomer, s Winter Kil."

Prachtig beschreven en een goed voorbeeld van de stijl van Mortier ist ook dit stukje in het begin van het boek:

'Eind augustus kroop de koude op uit de vloer. 's Avonds Turm het buiten al naar vorst. Voor de regens kwamen, trokken wolken soms zo laag über de pannen dat de nok ze leek te splijten. '

Het leuke van het boek is dat het verschillende lagen bevat die de lezer besser betijent dan het jonge hoofdpersonage. En het slot van het verhaal is tegelijkertijd verklarend en een veelbelovend open begin voor iets anders dat nog moet komen. Kortom, een dunne roman traf toch zo veel inhoud, die dubbel en dik aan te raden is!

In den Beeldend Taalgebruiken in Marcel ist de dichterlijke kant van Erwin Mortier herkenbaar. Das soms urkomische Dialogen traf Vlaamse zegswijzen dragen bij aan de levendige en warme herinneringen die de jongen über zijn jeugd traf zijn grootouders deelt. De familie is enerzijds trots anderzijds heerst er schaamte über Episoden in het verleden waaraan men niet graag herinnerd wordt. Hoe pijnlijk kan het zijn wanneer het verleden bewust von onbewust wordt prijsgegeven. De vraag ist von je alles van je (familie) verleden wel wil weten.

Interessant daran, dass es eine Facette der Geschichte berührte, von der ich keine wirkliche Kenntnis hatte - obwohl dies frustrierend nur ziemlich schräg war -, hätte ich gerne mehr gelernt. Die Geschichte handelte von zwei, aber das Schreiben selbst war wunderschön und vielversprechend genug, dass ich mehr von Erwin Mortier lesen werde.

"Stella trok de krulspelden uit, joeg een borstel door de stugge krullen, en bespoot het geheel zo gul traf lak dat de vliegen aan het plafond bleven plakken."

Ondanks dat het een dun boek is, duurde het er doorheen komen wel erg lang. Wennen aan de schrijfstijl en veel gericht op Marcel.

Nun, in der Mitte dachte ich, ich werde dieses Buch nicht fertigstellen können, aber am Ende habe ich es geschafft ... also zwei Sterne.

Wie Godot schafft es der Titel Marcel, allgegenwärtig zu sein und gleichzeitig völlig abwesend zu sein. Als das Buch aufschlug, nahm ich - zu Unrecht, zu Unrecht - an, dass unser Erzähler Marcel war und dass er ein Junge von unbestimmtem Alter war. Auf der Puschkin-Website stehen die zehn unseres Erzählers, aber wenn man bedenkt, dass er mit seiner Großmutter rumhängt und sich unter Tischen versteckt, während ihre Kunden (die Frau ist Schneiderin) probiere Kleider an, die er jünger fühlt - aber er ist ein Verwandter:“Marcel to a tee …”

“He’s inherited his mother’s eyes,” she said, “but for the rest – an out-and-out Ornelis.” Das erste, was wir tatsächlich von Marcel sehen, ist auf einem Foto:All Souls’ Day came four times a month at the grandmother’s house. First she whisked her duster over the statue of the Virgin Mary and the miniature Yser Tower commemorating the Flemish soldiers killed in the Great War. Then she instructed me to hand her the photographs – one by one, not randomly, but in the order in which they had left their realm.

[…]

Agnes wore black satin; she had a white face and large eyes behind thick glasses. She smiled wanly from the display cabinet, baring brown teeth. Her son Léon, in his early twenties, stared out at the world from the shop front, where he stood arm in arm with Marcel, the grandmother’s youngest brother. They were pals, their destinies as yet undecided. They shared the same shiny black frame, at the foot of the Yser Tower. Wir wissen also, dass er tot ist. Zumindest denken wir, dass er tot ist:I had learned to keep my mouth shut about the footsteps in the dead of night. I had mentioned them only once.

“You’ve got too much imagination, you have,” she had said. “You’ve got so much imagination it doesn’t fit inside your head. It’ll be the pigeons you can hear. Or your grandfather, when he goes to the lavatory.”

His footfall was familiar to me. He favoured his left foot to spare his bad knee. Hard-soft, hard-soft came the creak of his slippers, or was it his joints, as he headed to the bathroom and back again.

Perhaps she was right. Nach und nach taucht ein Bild auf, und natürlich sieht es für einen zehnjährigen Jungen mit einer überaktiven Fantasie und einer Schwärmerei für seine Lehrerin, die dralle Miss Veegaete, nicht so aus, wie sie scheint sei entweder.

Die Verwendung eines Unschuldigen, um die Auswirkungen des Krieges, insbesondere des Zweiten Weltkriegs, zu untersuchen, ist nichts Neues. Das Schöne an diesem Buch ist, dass es gut nachträglich ist. Wie lange danach ist nicht klar, aber wir leben trotzdem in einer Post-Beatles-Welt, obwohl ich nicht lange danach vermute, sowieso Anfang der sechziger Jahre.

Wenn man bedenkt, dass wenig passiert, wenn wir dem Jungen folgen, während er seiner Großmutter nachgeht, könnte man denken, dass dieses Buch nicht viel enthält - wie Didi und Gogo verbringt er einen Großteil seiner Zeit damit, zu warten und zu versuchen, sich zu amüsieren -, aber jeder ab und zu taucht Marcel's Name in der Unterhaltung auf: “Marcel was old enough to know what he was doing…”

“Marcel always followed his own ideals…”

“Our Dad always says Marcel could have gone far.” Am Ende finden wir nicht alles heraus, aber wir können diesen verdammten Brief lesen, den der Junge der „Großmutter“ gestohlen hat, da er sich immer auf sie bezieht und der genug von seinen - und unseren - Fragen beantwortet.

Überrascht, einige ziemlich negative Bewertungen zu sehen - ein Rezensent konnte sie nicht einmal beenden -, da ich dachte, es sei eine entzückende Lektüre, die meine Aufmerksamkeit auf sich zog, Sprache auf erfinderische Weise verwendete, glaubwürdig war und die Dinge ordentlich zusammenbrachte (aber nicht auch) ordentlich) am Ende.

Man sagt viel über den kleinen Roman schreiben, aber damit gehört man viel wegnehmen ein Entdeckungen bei der Lektüre.
Es ist ein sehr stiller, wahrgeregter Roman der nach dem Krieg in einem kleinen Dorf in Flandern spielt. Einige Personen werden gestellt und treffend fühlen, die jugendlichen Sorgen des Enkels müssen auf die wie die alten Geschichten aus der Zeit des Krieges gestellt werden. Es ist eine Kunstgesellschaftsstudie am Beispiel von nur Personen - aber in ihnen ist viel enthalten
Von der Handlung ihr rechtes rechtes, sichtbares Mann von sich genommenem Verhalten wie wie die sterben, dass die Rechte der Lehrerin ein Kleid schneidert und der Enkel ganz werden wird, oder der Besuch der Zustände. Doch welche sind auch kleine Vorkommnisse und es wird geschlossen werden, wenn Mortier Rechte, wie die Rechte ihre und Toten.

Erwin Mortier ist ein niederländischsprachiger belgischer Autor. Sein Kurzroman Marcel wird von einem 10-jährigen Jungen erzählt, der bei seinen Großeltern in einem flämischen Dorf lebt. Er ist ein aufmerksames und einfallsreiches Kind, aber noch zu unschuldig, um zu verstehen, was hinter der scheinbaren Ruhe seines täglichen Lebens steckt. Er weiß nur, dass seine Großmutter die Fotos von toten Familienmitgliedern liebevoll pflegt, von denen eines, Marcel, mehr erwähnt wird als die anderen. Nach und nach werden die Geheimnisse und das Schweigen, die mit dem Krieg verbunden sind, enthüllt und die Unschuld des Erzählers wird untergraben. Es ist ein sehr lesbarer Roman, aber nicht immer ganz überzeugend. Die Gefühle des Erzählers scheinen nicht immer für sein junges Alter angemessen zu sein, und obwohl eine Schicht Traurigkeit die Erzählung zu überlagern scheint, fühlte ich mich nicht in die Familiendynamik hineingezogen. Eine vorsichtige Empfehlung, aber dennoch ein lesenswertes Buch, um diesen vielbeachteten belgischen Autor zu entdecken.

Vooral een ontzettend saai en ouderwets, archaïsch geschreven boek dat mij ondanks de beperkte omvang veel te veel bijzaken bevatte. De verzwegen geschiedenis van Marcel, de juf en daarmee de Vlaamse nationalisten tijdens WOII ist op zich interessant, maar uitweidingen over de tuin en jurken etc. waren dat totaal niet.

Onnodig vond ik ook de vertelsituatie; dat jongetje van 10 is er hooguit om de lezer niet direct te veel informatie over dat verzwegen verleden te geven, maar verder zag ik hem amper een ontwikkeling doormaken
Ook: erg kil en afstandelijk geschreven. 'De grootmoeder' ..

Dies ist sowohl eine sehr kleine als auch eine kurze Geschichte. Es gibt keine großartigen Erkenntnisse zu enthüllen, aber der Autor malt ein sehr hübsches Bild. Es herrscht eine echte Atmosphäre und die Charaktere sind lebendig und lebensecht. Es ist schwer, ein Buch zu beurteilen, wenn es nicht in seiner Originalsprache und ohne wirklichen kulturellen Kontext gelesen wird. Ich habe den Eindruck, dass kulturelle Relevanz hier einen großen Unterschied macht und die Charaktere und Themen für flämische Leser möglicherweise viel näher an der Heimat liegen.

Marcel, der Debütant von Erwin Mortier, der Verthaal von der Familie und der Familie, traf sich mit Zich Meedraagt ​​Vanuit, dem Standpunt und dem kleinen Jongen.
Dit is weliswaar een origineel standpunt en het verhaal zit goed in elkaar, maar de schrijfstijl war niet helemaal mijn ding en het boek "greep" mij ook nooit echt.

Een dorp. Das Plattland. De oorlog in een herinnering. Een klein familiegeheim. Groots voor een jongen. Een echte Vlaamse Roman. Maar Mortier gaat verder. Het verleden haalt de herinnering in. De jongen blijft klein. Een toeschouwer. Terwijl de lezer het verhaal verlaat in de beeldende stijl van de schrijver.

Draak van een boek. Nergens echt aangrijpend, maar wel geschreven in een vervelende schrijfstijl. En na het lezen van dit boek ben ik tot de Conclusie gekomen dat "kirren" het meest seksistische woord uit de Nederlandse taal is.

Mooie beschrijving van het leven van een Vlaamse familie eind jaren vijftig. Subtiel komt de smet sterben über de familie ligt, langzaam aan het licht. Na meerdere boeken van Erwin Mortier te hebben gelezen, ligt de lat erg hoog, toch ist Marcel dan nog zeker de moeite waard.

het is een fantastische boek omdat je alles Tür de ogen van een kind ziet. Kinderen ervaren / zien dingen anders dan wij waardoor je helemaal meegaat in zijn wereld, dromen en gedachten. De inhoud wordt versterkt Tür de schrijfstijl en het vertelperspectief.

Wunderbar!